Επιχείρηση: Ντομινί Στρως Καν

Από προχθές βουίζουν τα Μ.Μ.Ε. για τη σύλληψη του προέδρου του διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δ.Ν.Τ.). Τηλεοράσεις, ραδιόφωνα εφημερίδες και περιοδικά λανσάρουν το πικάντικο θέμα για να πουλήσουν. Στα δελτία ειδήσεων μονοπωλεί το θέμα. Όχι μόνο στις σοβαρές εκπομπές αλλά και στις σατιρικές που απεγνωσμένα αναζητούν τέτοια θέματα, ο Ντομινίκ πρωταγωνιστεί σκορπώντας άφθονο γέλιο. Το θέμα έγινε θέαμα και οι θεατές καταπίνουν τα πάντα αμάσητα. Οι σοβαροί αναλυτές βρήκαν την ευκαιρία να θίξουν τα κακώς κείμενα του Ελλαδιστάν, όπου κανένας δεν συλλαμβάνεται και κανένας δεν οδηγείται στη Δικαιοσύνη, όχι για τέτοια μικρά παραπτώματα, αλλά ούτε και για τα μεγάλα, αυτά που μας οδήγησαν στην οικονομική κατάντια λόγω του ελλείμματος. Εδώ οι συνειρμοί είναι πολλοί, ανάμεσα στην Καμαριέρα που υποτίθεται βίασε ο Στρως Καν και στον ελληνικό λαό που βιάζεται από την πολιτική του Δ.Ν.Τ.!
Κανονικά ένα σχόλιο έπρεπε να γράψω μόνο και όχι να κάνω μια ανάρτηση, που εδώ που τα λέμε, σκόρπιες σκέψεις μόνο αναρτώ, για να θίξω ένα θέμα που όσο και να ψάχνω στο Ίντερνετ δεν μπορώ να βρω, την εκδοχή δηλαδή όλο αυτό το σκηνικό να επινοήθηκε από τα μυστικά κέντρα προπαγάνδας για σκοπούς που δε φαίνονται ακόμα και ίσως αργήσουν να φανούν. Πουθενά μια αντίθετη γνώμη.

Όλα φαίνονται τόσο φυσικά! Ναι μεν ο Ντομινίκ να άπλωσε λίγο το χέρι στον προκλητικό πισινό της Οφηλίας Φαμοτιντίνας, όμως όχι και με μια καμαριέρα να καταστραφεί ένας πανίσχυρος άνδρας του Δ.Ν.Τ. …έτσι απλά με μια καταγγελία και τόσο εύκολα μέσα στην έδρα του διεθνούς οργανισμού!
Λίγο τραβηγμένο δε σας φαίνεται;
Το σενάριο φαίνεται να είναι καλοσχεδιασμένο και πώς θα ήταν δυνατόν να μην είναι, αφού προκειμένου να πέσει ο μεγάλος άνδρας από το θρόνο του προφανώς κάποιο κίνητρο υπήρχε. Κίνητρο πολιτικό, κερδοσκοπικό, δεν ξέρω, όμως αν πράγματι σχεδιάστηκε, οι επινοητές του ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν.
Η Αμερική δεν είναι καμιά χώρα που μπορεί να παραβλέψει κανείς, ούτε ο Ντομινίκ Στρως, καν ο οποιοσδήποτε!
Επίσης η Αμερική, κατά κάποιο τρόπο, εκπροσωπεί το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα και σαν τέτοια χώρα δεν θα επέτρεπε ποτέ να κλονισει την καρδιά του οικονομικού της συστήματος, του Δ.Ν.Τ. αν δεν έχει συμφέρον από μία τέτοια εξέλιξη. Θέλω να πω ότι θα μπορούσε «να σώσει» την κατάσταση με πολλούς τρόπους για μια σεξουαλική παρενόχληση, όμως προτίμησε να γίνουν όλα έτσι απλά και κυρίως θεαματικά, ώστε να μαθευτεί το νέο τάχιστα πριν ακόμα ανακρίνουν τους εμπλεκόμενους!

Οι φωτογραφίες, τα βίντεο και οι ανταποκρίσεις οργιάζουν ενώ σε άλλες περιπτώσεις για μέρες προσπαθούν να κρύψουν το σκάνδαλο. Το ότι θύμα είναι ο ισχυρότερος οικονομικός παράγοντας του Συστήματος και καταγγέλλουσα μια μετανάστρια από τη Δυτική Αφρική κάνει την υπόθεση μυστηριώδη και σκοτεινή. Γνωρίζετε όλοι πόση «ευαισθησία» έχει η Αμερική στους μετανάστες, όπως κάθε καπιταλιστική χώρα δηλαδή, που τους καταδικάζει σε οικονομικό μαρασμό και στην αφάνεια όπου ζουν τους στερεί ακόμα και τις απλές κοινωνικές παροχές, όμως εδώ έδειξε τόση ευαισθησία σε μία καταγγελία που ούτε τα προσχήματα δεν τηρήθηκαν. Δε βρέθηκαν αμυχές ή άλλες ενδείξεις που να επιβεβαιώνουν κακοποίηση ή έστω κάποια αντίσταση από την πλευρά του θύματος. Ότι η γυναίκα ήταν σωματώδης (1,82 ύψος) και ο Ντομινίκ γέρος και κοντός είναι κι αυτό ένα θέμα που με βάζει σε σκέψεις, πώς την στρίμωξε αν αυτή δεν ήθελε, φτάνοντας στο… στόμα της… (ε, να μην γίνω και τόσο παραστατικός…)
Ανθρωπιστικές ευαισθησίες σε ένα στυγνό καπιταλιστικό κράτος μου φαίνεται τραβηγμένη υπόθεση. Όμως με ποιους νόμους κινήθηκαν έτσι οι αρχές, ενάντια σε ένα τόσο ισχυρό άντρα και προασπίζοντας την καταγγελία μιας μετανάστριας με τέτοιο σθένος, όταν λίγες μέρες πριν, παράνομα, μυστικά και ένοπλα εισέβαλαν σε μία ξένη χώρα (Πακιστάν) εκτελώντας χωρίς καν να δικάσουν τον περιβόητο Μπιν Λάντεν….
Η πρόεδρος του δικαστηρίου, τυχαία άραγε εκλέχτηκε γυναίκα κι αυτή, απέρριψε το δικαίωμα να αφεθεί ελεύθερος ο Ντομινίκ, ακόμα και με μια εγγύηση ενός εκατομμυρίου δολαρίων, με βάζει σε πειρασμό να ρωτήσω αν ο εκπρόσωπος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου θεωρήθηκε ύποπτος φυγοδικίας, λες και ήταν κανένας σεσημασμένος κακοποιός!
Από παντού η υπόθεση μπάζει, ενώ αν το δούμε με καχυποψία φαίνεται ότι το σχέδιο ήταν καλοστημένο και δύσκολα πείθει ότι δεν έγιναν έτσι τα πράγματα. Όμως και κείνες οι περιβόητες φυλακές Ράϊκερς, στις οποίες ο Ντομινίκ ρίχτηκε σαν κοινός εγκληματίας, γνωρίζοντας την μεταχείριση που συνήθως έχουν «οι δικοί τους» άνθρωποι πάλι δεν με πείθει.

Πολύ θεαματικά μου φαίνονται όλα αυτά, λες και κάποιοι μας παίζουν θέατρο ώστε να μας χρυσώσουν το χάπι και να δεχτούμε ότι ο νόμος στην Αμερική είναι απρόσωπος και αδυσώπητος για όλους! Βιαστικά έγραψα τις σκέψεις αυτές, χωρίς να εξαντλώ το θέμα ή ερευνώντας τα επιμέρους στοιχεία, αν και για την σκοπιμότητα δεν θα μπορούσα να πω τίποτα τώρα, γιατί είναι πολύ νωρίς. Τα αποτελέσματα από τέτοιες ενέργειες φαίνονται πολύ αργότερα, όταν δεν μπορούμε πια να τα συνδέσουμε με τις αιτίες που τα προκάλεσαν και βρίσκονται θαμμένα στο παρελθόν!
Αλλά να, επειδή ο ένας ήταν ο ισχυρότατος, η άλλη μια έγχρωμη μετανάστρια και η χώρα όπου διαδραματίστηκε το συμβάν η Αμερική, με γεμίζει καχυποψία και η υποψία της αντεστραμμένης λογικής με αναγκάζει να δω και την άλλη όψη του νομίσματος. Μία υπόθεση μόνο κάνω αφού η προβοκάτσια όταν έχει υψηλούς στόχους και σχεδιάζεται από μυστικούς παράγοντες του Συστήματος, έχει πάντα τα επιθυμητά αποτελέσματα, ενώ όταν αποδειχθεί η αλήθεια, κανένας δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένος να την πιστέψει.
Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος με μία τέτοια προβοκάτσια άρχισε και οι πύργοι του Μανχάταν κάπως έτσι έπεσαν, αν και οι περισσότεροι ακόμα πιστεύουν ότι τους έριξαν Άραβες τρομοκράτες.

Όμως βρε παιδιά, αφήστε με να αμφιβάλλω! Κάτι μου λέει ότι και αυτό φτιαχτό ήταν. Η Δικαιοσύνη για μεγάλα ζητήματα δεν δουλεύει έτσι. Δεν είναι όλα ξεκάθαρα όπως νομίζετε. Θυμηθείτε την υπόθεση του Κένεντυ. Ούτε τον δολοφόνο του κατάφεραν να δικάσουν. Το ίδιο έγινε και με τη δολοφονία του Λίνκολν. Οι δολοφόνοι σκοτώθηκαν μέσα από τα χέρια τους, ενώ τώρα, τάχατες πως δουλεύει το σύστημα, όλα έγιναν άψογα: ναι, υπάρχει Δικαιοσύνη και ισότητα ακόμα και ανάμεσα στον πρόεδρο του Δ.Ν.Τ. και σε μιαν μετανάστρια από την Δυτική Αφρική!
Ω, πως χρυσώνεται το χάπι για να μπορεί να το καταπιεί κανείς ανώδυνα!
Όχι, όχι, δεν με πείθετε. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι και το κεφάλι εδώ είναι το Κεφάλαιο που αλλοτριώνει συνειδήσεις με θεαματικό τρόπο. Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις συνήθως κυριαρχούν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και το θέαμα γίνεται το χρυσωμένο χάπι στα χέρια της εξουσίας. Να γι αυτό, στο άρθρο για την αλλοτρίωση, έκανα λόγο για θέαμα και υποταγή.
Αν το θέαμα είναι το κεφάλαιο σε τέτοιο βαθμό συσσώρευσης ώστε αυτό να μετατρέπεται σε εικόνα τότε ο θεατής ταυτίζεται με τον απατηλό και αλλοτριωμένο του κόσμο…. Το όνειρο γίνεται αναγκαιότητα και το θέαμα, σαν εγκωμιαστικός μονόλογος της εξουσίας και του απάνθρωπου συστήματος, τώρα γίνεται εφιάλτης που τον αλυσοδένει σφιχτά, ελπίζοντας ότι ο ύπνος του θα είναι βαθύς και χωρίς γυρισμό.
Βλέπε «Αλλοτρίωση το σύνδρομο της διανοητικής στρέβλωσης του ανθρώπου (3ο Μέρος)»

Μακάρι να κάνω λάθος, γιατί έτσι θα άρχιζα να πιστεύω ότι ο κόσμος μας δεν είναι τόσο κακός και ο άνθρωπος αγγελικά πλασμένος!