Οι πιστοί συνεχίζουν να πέφτουν απ’ τα σύννεφα!

«Κιβωτός του κόσμου»! Η επιχείρηση που έκανε τους πιστούς να πέσουν από τα σύννεφα! Τελευταία έχουν πεισθεί και οι πιο αφελείς πιστοί, ακόμα και εκείνοι δηλαδή που αρχικά αντιδρούσαν, βλέποντας την κλοπή και την παραβατικότητα όσων είχαν μυθοποιήσει σε αυτή την δομή. Ο καημένος ο παπα-Αντώνης, λίγο έλειψε να γίνει και Άγιος, όπως έγιναν τόσοι επιτήδειοι, αντί να μπουν στη φυλακή. Μόλις πριν λίγο καιρό, το άκουσμα της φράσης «Κιβωτός του κόσμου» δημιουργούσε συναισθήματα αγάπης, αφοσίωσης και ανιδιοτέλειας κάνοντας τους ευαίσθητους να βάζουν το χέρι στη τσέπη. Όταν απομυθοποιήθηκε η καλοστημένη επιχείρηση οι «ανιδιοτελείς» της υπηρεσίες αποκάλυψαν το στυγνό προσωπείο όσων εκμεταλλεύονται την θρησκευτική πίστη για δικό τους συμφέρον. Όμως δεν πρέπει να σταματήσουμε εκεί. Αυτό που πρέπει να μας προβληματίσει, δεν είναι η τάχιστη στροφή εμπιστοσύνης στην εν λόγω επιχείρηση, αλλά η τυφλή εμπιστοσύνη των πιστών όπου η πίστη συναλλάσσεται με τον υλικό πλούτο, με την ιδιοτέλεια δηλαδή, σε όλες τις εκφάνσεις της υποκρισίας που κάποιοι επιτήδειοι εκμεταλλεύονται το θρησκευτικό συναίσθημα. Ακόμα και εγώ πριν χρόνια που έκανα λόγο για μια προσφορά στο «Χαμόγελο του Παιδιού» μου αντιπρότειναν την «Κιβωτό του κόσμου» και πριν εξετάσω σε βάθος τους σκοπούς της δομής, δέχτηκα την επόμενη φορά να ενισχύσω και το ίδρυμα αυτό, αν και η λέξη «κιβωτός» μου κίνησε μια υποψία απάτης γιατί η ονομασία παράπεμπε στο θρησκευτικό συναίσθημα που πάντα το θεωρώ ύποπτο για λογής λογής απάτες. Θέλω να πω ότι η επωνυμία «Κιβωτός του κόσμου» ήταν ένας επιτυχημένος τίτλος και πιασάρικος για την επιχείρηση που στήθηκε σκοπεύοντας κατευθείαν στην ανθρώπινη ευαισθησία και την αγάπη των παιδιών που έχουν οι περισσότεροι για τα παιδιά εκείνα που τους λείπει η θαλπωρή και η οικογένεια.

Για να αντιληφθεί κανείς τη καλοστημένη απάτη αρκεί και μόνο να γνωρίζει ότι τα τελευταία δέκα χρόνια από την διαχείριση των δομών της επιχείρησης, μόνο από χορηγίες, πέρασαν πάνω από 100 εκατομμύρια ευρώ, ακίνητα, τιμαλφή και μαύρο χρήμα που θα έπρεπε με μια καλή διαχείριση κάθε παιδί με την ενηλικίωσή του να φεύγει από τη δομή με ένα σπίτι στην κατοχή του! Αντί αυτών όμως έφευγε με μαυρισμένη την καρδιά από την κακομεταχείριση και την εκμετάλλευση όσο ήταν τρόφιμοι στην δομή.

Κανενός το μυαλό δεν πήγαινε στο πονηρό, ούτε καν της πολιτείας να κάνει έναν τυπικό οικονομικό έλεγχο όπως όφειλε. Γιατί; Γιατί είναι όλοι πιστοί και δεν μπορούν να διανοηθούν ότι ένας Άγιος άνθρωπος, σαν τον παπά-Αντώνη και την παπαδιά, θα μπορούσαν να κοροϊδέψουν την θρησκευτική τους συνείδηση. Η αμφισβήτηση θα γκρέμιζε αυτό που ήδη θεωρείται απόλυτο και ηθικά βρίσκεται εκεί που τοποθετούμε τα υψηλότερα ιδανικά που εκφράζουν την τυφλή αφοσίωση προς το Θεό.

Όμοια, έχουν σκεφτεί μήπως πρέπει να προλάβουν και αλλού να επέμβουν για να μην χρειαστεί να πέσουν και πάλι από τα σύννεφα, βλέποντας με την πίστη να ξεπλένεται μαύρο χρήμα επιτηδείων;

Αλήθεια, η πολιτεία έχει τα κότσια να κάνει οικονομικό έλεγχο στις Εκκλησίες των Μητροπόλεων και στα έσοδα των πρεσβυτέρων που αποκομίζουν από τις περιφερειακές εκκλησίες και ανήκουν στις ενορίες που διαχειρίζεται η Μητρόπολη;

Μπορούν να κάνουν έλεγχο στα μοναστήρια που κάθε Κυριακή, και όχι μόνο, συρρέουν χιλιάδες αφελείς πιστοί και προσκυνητές αναζητώντας ελπίδα για ένα θαύμα των αγαπημένων τους που ασθενούν από βαριές και ανίατες αρρώστιες;

Τι να πει κανείς για τις μονές εκείνες που περιφέρουν ανόητα «κειμήλια» (ζώνες, παντόφλες, σώβρακα, κάστανα, καρφιά και ξύλα) για προσκύνηση σε εκκλησίες ολόκληρης της επικράτειας και οι πιστοί κάνουν ουρές για μέρες προκειμένου να γεμίσουν τα παγκάρια τους…

Μετά την μεταπολίτευση, φυσώντας εκείνος ο αέρας εξωραϊσμού και επαναστατικότητας, έγινε λόγος για την περιουσία της Εκκλησίας της Ελλάδας. Όλοι μιλούσαν για πολύ χρήμα, δισεκατομμύρια δραχμές και τεράστια ακίνητη περιουσία, τα πιο ωραία φιλέτα της Ελληνικής επικράτειας, όπως τα χαρακτήριζαν. Οι τίτλοι εκείνοι αποκτήθηκαν, λένε, από τους Τούρκους κατακτητές, που σε ολόκληρη την διάρκεια της κατοχής ήταν κώλος και βρακί με την «υποδουλωμένη» Ορθόδοξη Εκκλησία! Και ακόμα μιλάνε ότι οι μουσουλμάνοι τους εδίωκαν, τους σκότωναν και οι τελευταίοι ήταν αναγκασμένοι να ιδρύουν… κρυφά σχολειά! Τι ψέματα χρησιμοποιεί αυτή η θρησκεία, δεν λέγεται. Όμως ας γυρίσουμε στο ψητό, εκεί που ο χορός των εκατομμυρίων καλά κρατεί.

Όχι, καμιά εμπιστοσύνη και ανοχή σε όσους διαχειρίζονται χρήμα, υποτίθεται με ανιδιοτέλεια. Το χρήμα και η ανιδιοτέλεια αντιφάσκουν, όσο και να φωνασκούν τα Άγια φερέφωνα της Εκκλησίας. Ούτε η πολιτεία πρέπει να παρέχει ελευθερία στον αφελή να πράττει ό,τι του καπνίσει. Οφείλει να προστατεύει τον πολίτη του κράτους. Η ελευθερία είναι αξιοπρεπής όταν περιορίζεται με νόμους και όχι με θρησκευτικό δόλο να σε αναγκάζει με φόβο να φέρεσαι σαν σκλάβος, υποτακτικά, στον Αφέντη σου! Ευτυχώς τον μυρίστηκαν, έστω και μετά από χρόνια και όπως στην ταινία «η γυνή να φοβείται τον άντρα», δώσανε στον Αντωνάκη το καπελάκι του!

Τα Ευαγγέλια ξέχασαν την κοινοκτημοσύνη και στη θέση τους διακήρυξαν τη φιλανθρωπία. Η φιλανθρωπία είναι πιο καλά διαχωρίσιμη από την κοινοκτημοσύνη. Με την τελευταία δεν μπορείς να ιδιωτικοποιήσεις περιουσιακά τον πλούτο σου! Με την φιλανθρωπία μπορείς να κοροϊδέψεις τους πάντες! Τη διαχείριση των φιλανθρωπικών πόρων, εδώ και αιώνες, πάντα είχε ο επίσκοπος, όπως ακριβώς συνεχίζει να έχει και σήμερα.

Όμως, μιας και ήρθαμε στο θέμα αυτό, ευκαιρία να πούμε και δυο λόγια για την κοινοκτημοσύνη και την φιλανθρωπία.

  Χαρακτηριστικό γνώρισμα της διδασκαλίας των πρώτων χριστιανών ήταν η ισότητα και η κοινοκτημοσύνη, στοιχεία που επικρατούν στις κοινότητες των πρώτων χριστιανών. Έτσι έλεγαν, αν και η ιστορία αυτή αναφέρεται στις πρώτες χριστιανικές κοινότητες που εμφανίζονται τον 2^ο αιώνα. Όπως γράφω στο «Χαλκεύοντας την Ιστορία», εκείνη την εποχή «η πιο εντυπωσιακή και συνάμα επαναστατική καινοτομία οργάνωσης της κοινότητας ήταν η αυστηρή επιβαλλόμενη κοινοκτημοσύνη. Σύμφωνα με το «Εγχειρίδιο της Πειθαρχίας» τα μέλη που γίνονταν δεκτά, μετά την τριετή δοκιμασία τους, στην κοινότητα του θεού, όπως οι ίδιοι την αποκαλούν, ήταν αναγκασμένα να προσκομίζουν ακέραια ολόκληρη την περιουσία τους (I 11-12)… «Τα μέλη μεταξύ τους ένιωθαν όχι μόνο αλληλεγγύη και αλληλοσεβασμό αλλά αυτοαποκαλούνταν από τα βάθη της ψυχής τους «αδελφοί», θεωρώντας τους πρεσβύτερους «Άγιους».» (βλ. σελ. 77).

Έτσι επινοήθηκαν οι σέκτες στις μέρες μας και η «Κιβωτός του κόσμου» ήταν μια τέτοια.

Μαζί με την αναφορά στην «Κιβωτό του Κόσμου» ευκαιρία να πούμε και δυο λόγια πώς έγινε η μετάβαση της κοινοκτημοσύνης στην υποτιθέμενη φιλανθρωπία για την οποία όχι μόνο πιεστικά επιβάλουν αλλά και καυχιούνται σήμερα οι Εκκλησίες οι οποίες γρήγορα και υπέρμετρα πλούτισαν ξεχνώντας τι θα πει ανιδιοτέλεια.

Να πώς περιγράφω αυτή την μετάβαση στο «Χαλκεύοντας την Ιστορία».

«Η κοινοκτημοσύνη όμως γρήγορα άλλαξε, μόλις άρχισε να συρρέει πλούτος στις χριστιανικές κοινότητες δίνοντας το όνομα φιλανθρωπία, ώστε να παραμένει η περιουσία στον πλούσιο κερδίζοντας αυτός την βασιλεία του θεού. Σαν ανταμοιβή ο πλούσιος κέρδισε σε ισχύ την κυριαρχία, σαν αφέντης, σε βάρος της υποτακτικότητας των φτωχών, που είχε στη δούλεψή του. Ο ίδιος βρέθηκε στον προθάλαμο της βασιλείας των Ουρανών ενώ διατηρούσε την εξουσιαστική του δύναμη στη γη έναντι των πολλών που βρισκόταν κάτω από ένα στυγνό φεουδαρχικό σύστημα εκμετάλλευσης. «Η συμβίωση στη ρωμαϊκή κοινωνία απαιτεί υποτακτικότητα «όποιος σε χτυπήσει στο δεξί σαγόνι να του στρέψεις και το άλλο… όποιος σου επιβάλλει αγγαρεία ένα μίλι, εσύ πήγαινε δύο»! (Ματθ. 5.39-41).

Η νέα τάξη πραγμάτων, ανάμεσα στη σχέση Εκκλησίας και λαού που την επάνδρωνε, απαιτούσε ριζικές αλλαγές. Ο ρομαντισμός ήταν πια παρελθόν. Η ισότητα των φύλων ή του υλικού πλούτου και η σχέση ανάμεσα στον πλούσιο και το φτωχό έπρεπε να ξεχαστεί. «Οι γυναίκες να υποτάσσεσθε στους άντρες σας» «Οι δούλοι να υπακούετε στους κυρίους σας…γνωρίζοντας ότι από το Κύριο θα πάρετε ως ανταμοιβή την κληρονομιά» (Κολ. 3.18-25.)

Πού είναι η διακηρυγμένη ισότητα πού η κοινοκτημοσύνη οδήγησε στο θάνατο τον Ανανία με τη γυναίκα του τη Σαπφείρα επειδή δεν παρέδωσαν όλο το αντίτιμο της πουλημένης περιουσίας τους; (Πρ. 5.1-11).

«Αν κάποτε «ευκολότερα πέρναγε κάμηλος (κόμπος) από την τρύπα μιας βελόνας, παρά πλούσιος στη βασιλεία του θεού» (Ματ. 19.24). Γιατί δεν καταδικάστηκε η δουλεία; Στην εποχή του, τον 4^ο αιώνα, η πατρίδα του Χρυσόστομου, η Αντιόχεια, η Βασίλισσα της Ανατολής, είχε πληθυσμό 500.000 κατοίκων, όταν οι 300.000 εξ’ αυτών ήταν δούλοι!  Αντίθετα, ο Παύλος προέτρεπε τους δούλους που βρίσκονταν «υπό ζυγό δουλείας να θεωρούν τους κυρίους τους άξιους κάθε τιμής, για να μη δυσφημείται το όνομα του Θεού και η διδασκαλία» (Τιμ. 6.1 βλέπε ακόμα Α΄ Πετ. 2.18)» (βλέπε Λυμπερίδης Απόστολος «Χαλκεύοντας την Ιστορία» σελ. 185).

Γι αυτό λοιπόν αφελώς αφοσιωμένοι πιστοί μην πέφτετε από τα σύννεφα σαν βρόχα «ράιτ θρου», που έλεγε και ο Ζαμπέτας! Απαιτήστε οικονομικούς ελέγχους και προπαντός μην δίνετε ακόμα και τον οβολόν σας χωρίς σφραγισμένη απόδειξη. Μα κυρίως να γίνεστε καχύποπτοι όταν ιδρύματα και δομές διοικούνται από θρήσκους που στο ένα χέρι κρατούν τον σταυρό και στο άλλο, σαν ζητιάνοι, ανοίγουν την παλάμη για να θησαυρίζουν οι ιθύνοντας σε δομές, ιδρύματα, εκκλησίες και μονές, που καρπώνονται ηγούμενοι, επίσκοποι και επιτήδειοι πολιτικοί που στηρίζουν τέτοιο δίκαιο και νόμους!