Η γυναίκα σχεδόν πάντα όπλο έχει τη ζήλια… λόγω ανατομίας! Δεν ξέρω αν το αντιληφθήκατε αυτό, όμως πρόκειται για καρακιτσαρία και αφορά περισσότερο τις τσουλίτσες (μια ελάχιστη μειονότητα) παρά μια καλλιεργημένη και χειραφετημένη γυναίκα που θα σου εκθέσει αρχικά το λόγο και στη συνέχεια θα αποχωρήσει αδιαφορώντας πολιτισμένα συνεχίζοντας τη ζωή της σαν πραγματική κυρία. Οι τσουλίτσες όμως γίνονται βούτυρο στο ψωμί των επιτήδειων και των βαρόνων της νύχτας που η χαμηλή νοημοσύνη, σαν θύματα, τις ρίχνει στην αγκαλιά τους και αυτές αντί να ντρέπονται καμαρώνουν που έγιναν «καβάντζες για την αναβροχιά» τους! Στο χωρισμό όμως, οι κακοποιητικές συμπεριφορές και οι γυναικοκτονίες γίνονται πολύ πιθανές και ενίοτε βρίσκονται στην καθημερινή ειδησιογραφία των Μ.Μ.Ε. που δεν θα αργήσουν να φανούν και εμείς εκ του ασφαλούς θα λέμε «πού πήγε και έμπλεξε η κακομοίρα, δεν τον έβλεπε ποιος ήταν…». Μερικές φορές όμως, η σφοδρή επιθυμία, εκτρέπει το μυαλό από το μαύρο στο άσπρο και τούμπαλιν!
Ο άντρας (που στο σενάριό μας είναι το θύμα ή το προϊόν της άδικης ανταλλαγής) μετά τα παρακάλια, διαλέγει κι αυτός την ανταπόδοση του πόνου. Αλλά δεν ξέρει με ποιο τρόπο να ανταποδώσει. Οι αδύναμοι διαλέγουν το κλάμα και τα παρακάλια, οι άξεστοι την απειλή και την φοβέρα και οι έξυπνοι την αδιαφορία. Οι έξυπνοι και οι μορφωμένοι λοιπόν παίρνουν το μάθημά τους διαλέγοντας την αδιαφορία και την απαξίωση κατά τη ρήση του Γκαίτε! Τι άλλο μπορούν άλλωστε να κάνουν; Κανένας δεν είναι ιδιοκτησία του άλλου. Αν δεν σε θέλει, δεν θα την πάρεις πίσω, ούτε με τη λογική (ο έρωτας ξεμωραίνει), ούτε με το ζόρι, ούτε με τις γαλιφιές. Η απαξίωση βέβαια δεν έρχεται ανώδυνα, γιατί αν ήταν ερωτευμένος και δεμένος με την αγαπημένη του, προκειμένου να μην αποκοπεί από τη «θεά του», την μαντάμ Σουσού ντε, ο κακομοίρης διαλέγει τον πόνο και τον αυτοβασανισμό, όπως κάθε πιστός (της κάθε θρησκείας), μέσω του οποίου αισθάνεται να συνδέεται ακόμα με εκείνη που σαν θεά λάτρευε όσο ήταν μαζί. Έτσι εξηγείται ο πόνος που κρατά, σε άλλους λίγο και σε άλλους πολύ, μέχρι να αντιληφθεί ότι, αφού δεν έφταιξε σε κάτι, δεν είναι αυτός που χάνει αλλά εκείνη που, έβαλε τα χεράκια της και έβγαλε τα ματάκια της, όταν αυτή εγωιστικά και άδικα προκαλεί τον χωρισμό γιατί ξαφνικά ένας άλλος της γυάλισε το μάτι.
Όταν μια μέρα η «θεά» αντιληφθεί το λάθος της (τη μαλακία της θέλω να πω), τότε ο έξυπνος, που σταμάτησε εντωμεταξύ να πονά, το μόνο που πρέπει να προσέξει είναι να αποφύγει να κοιτάξει πίσω γιατί… θα γίνει στήλη άλατος!
Ωχ, τα μπέρδεψα εδώ, αλλού πήγε ο νους μου και αλλού τρέχει ο
λογισμός μου. Φουκαρά Λωτ κι εσύ, δεν σε άκουσε η γυναίκα σου! Σόδομα και
Γόμορρα που έλεγε και η Σαπφώ Νοταρά!
Εν πάση περιπτώσει στο τέλος, το χιούμορ έχει την τιμητική του:
Τότε, λοιπόν, θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι.
(Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι απολύτως τυχαία και συμπτωματική. Στην ανάρτηση, επίσης, δεν παίζει κανένα ρόλο το φύλο, αλλά ο άδικος χωρισμός. Στο παράδειγμα (που αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας) πήραν τη θέση τους τα συγκεκριμένα φύλα. Θα μπορούσε να συμβαίνει και το αντίθετο (στην πλειοψηφία άλλωστε το αντίθετο συμβαίνει)).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου